Zomer 2009
door Silvia Kerkemeijer
Hoe alles begon…………..
In 1998 was ik zwanger van ons tweede kind. In de zwangerschap had ik veel last van mijn rug en heupen. Eerst dacht men aan bekkeninstabiliteit maar uiteindelijk wat het dat niet. Eind november werd onze zoon geboren; een snelle maar zware bevalling van een kind van ruim acht pond. Het geklungel met de heupen en rug bleef. Vele wegen bewandeld: neurologen, orthopeed, reumatoloog, internist, fysiotherapie, osteopathie, voetreflex therapie, kinesiologie, echter niets hielp. Klachten werden allen maar erger, psychisch zat ik inmiddels ook niet meer
lekker in mijn vel. Ik moest mij weer ziek melden op het werk en kwam in een vicieuze cirkel terecht, waar ik niet meer uit kwam.
De huisarts vond het beter om ook eens naar psychische hulp te gaan kijken en zo kwam uiteindelijk bij een psycholoog terecht. Bij een gesprek met de huisarts vroeg ze of ik interesse had om een keer naar een neuroloog te gaan in Hengelo in het ziekenhis, deze neuroloog zou wat meer ervaring hebben met mensen met chronische klachten. Ik heb deze raad opgevolgd en kwam terecht bij een neuroloog in het streekziekenhuis midden Twente. Na een gesprek volgde er een E.M.G. onderzoek waar uit kwam dat ik poly-neuropathie zou hebben. Ik vond het wel wat vreemd want in Winterswijk was de E.M.G. goed. De arts vertelde wel dat het een momentopname is, want poly-neuropathie is een aandoening aan het zenuwstelsel en in mijn geval was er geen oorzaak te vinden. Ik vroeg de arts of dit nog over zou gaan waarop ze antwoordde dat ze dat niet wist omdat er geen oorzaak was, en als je geen oorzaak hebt dan wordt het moeilijk, want hoe moet je dan gaan behandelen? Ik denk dat u hier mee moet leren leven…….
Met deze berichtgeving weer naar huis gegaan wat nu????? Mijn collega ging naar een therapeut met een gave. Zij heeft een foto van mij meegenomen en is naar haar toe gegaan met mijn verhaal. Mijn collega vertelde bij thuiskomst dat ze mij wel kon helpen. Ik zou verkleving hebben van de spieren daar kon ze mij wel van af helpen…………..
Vol goede moed begon ik ook aan deze therapie want je wilt immers van je klachten af??? De behandelingen waren pijnlijk. Maar buiten dat, had ik in de loop van de behandelingen niet het idee dat de pijn minder werd en dat het mij daadwerkelijk hielp. Na 22 behandelingen gaf ik de moed op en heb de behandelingen gestaakt.
Ik kon de moed niet meer opbrengen om nog te gaan.
Ben opnieuw weer gaan surfen over het internet en kwam terecht bij Body Stress Release. Ik heb het boek gelezen wat Edith Wiersma-Arts geschreven had en had soms het gevoel dat het
over mij ging. Ik herkende er zoveel dingen in die ik had, dat ik er geen moment over getwijfeld heb om het te gaan doen. Ik heb opgebeld en kon gelukkig al vrij snel terecht (eind februari 2008). Ik vond de therapie in het begin wat onwennig maar na zes behandelingen voelde ik verandering waar ik natuurlijk erg blij mee as.
Een hele poos tot medio november ging het aardig goed, maar medio november kreeg ik opnieuw veel pijn. Dit heeft tot maart geduurd. Inmiddels gaat het weer een stuk beter. Ik heb nu dertig behandelingen gehad en het gaat op dit moment aardig goed.
Kan inmiddels weer aan het werk. Het wisselt wel de ene bij de andere dag. Ik weet dat ik er nog niet ben, maar heb de hoop dat ik helemaal van mijn klachten af kom door deze behandelingen. Je moet het lichaam wel de kans geven om te genezen. Dit kost tijd, geduld en geld. Goede begeleiding is zeer belangrijk want uiteindelijk moet je het maar aannemen wat ze je zeggen maar…….. er komt een moment dat jezelf gaat ervaren wat ze jou proberen duidelijk te maken dat je dat daadwerkelijk ook gaat voelen….. dus ik ga nog een tijdje door met BSR!
Het brengt mij weer levensvreugde en gezondheid, dat is nogal wat !!!!!!!!!