Toen ik, Edith, in 2003 met de BSR praktijk begon, kwam een moeder van twee dochters naar de praktijk voor releases. Ik leerde zo door de jaren heen haar familie kennen door de verhalen die ze vertelde. Zo studeerde een van haar dochters af aan de hotelschool, vond ze een goede baan in een hotel in Spanje, kwam ze een fantastische lieve vriend tegen, en je raad het al…. Het huwelijk vond een tijd later plaats en een jaar later werd ze oma van een prachtige kleinzoon: Tristan.
Op een dag kwam ze de praktijk binnen en zag ze helemaal grijs en grauw. “wat is er met jou aan de hand?” vroeg ik gealarmeerd.
Het verhaal wat ze vertelde was erg verwarrend maar het kwam er op neer dat haar lieve kleinzoon tot drie keer toe bijna dood was geweest?
Het was werkelijk een horror verhaal, ze waren met de baby ziekenhuis in en uit geweest, en niemand kon vinden wat het nu eigenlijk was. De ouders waren doodop en deden geen oog meer dicht.
“Breng dat kind bij mij’ riep ik. “Als geen dokter weet wat er aan de hand is, dan kun je er donder op zeggen dat het bodystress is”.
Dat was natuurlijk niet zo makkelijk en BSR was natuurlijk niet bekend bij de ouders, maar toen ze naar Nederland kwamen voor een ‘second opinion’ van de Nederlandse artsen, was oma in staat ze naar mij te sturen. Aangezien ik in die tijd volledig vol geboekt was, heb ik ze in mijn middagpauze ontmoet. Er was weinig tijd om te praten dus gauw de baby een release gegeven (die KRIJSTE als een speenvarken) en meteen de uitgeputte moeder ook. Een afspraak gemaakt voor drie dagen later. Die afspraak verliep ongeveer hetzelfde. In de middagpauze moeder en zoon gereleased, en het kleine ding krijste weer zijn longen uit zijn lijf.
Op de derde afspraak hadden we tijd voor een gesprek, dus ik was erg benieuwd hoe het nu allemaal gegaan was.
Omdat ze beiden in hetzelfde hotel werkten, was de baby in zijn wandelwagen bij de receptie gezet. Op enig moment was Tristan keihard gaan schreeuwen. Drie harde schreeuwen zorgde ervoor dat de moeder aan kwam rennen om te zien wat er aan de hand was. Toen ze bij de wagen kwam gooide Tristan zijn hoofdje heel hard naar achteren, en ging dood. Dat betekende dat hij blauw werd en zijn ontlasting liet lopen. Omdat hij natuurlijk niet meer ademde heeft de moeder hem in paniek opgepakt en door elkaar geschud. Toen kwam hij weer bij.
Dat gebeurde dus drie keer, waarbij hij de tweede keer, twee keer hard schreeuwde, en de derde keer één keer. Iedere keer ging de baby dood tot de moeder hem weer heftig ‘tot leven bracht’.
Wat wij op de BSR Academie hadden geleerd was het versje: “three, four and five, keep the man alive”. Dat betekent dat als je de derde, vierde of vijfde nekwervel breekt bijvoorbeeld, je dood gaat.
Door deze drie wervels lopen alle zenuwen van het autonome zenuwstelsel, die zorgen voor je hartslag, ademhaling etc. Als die zenuwen niet meer actief zijn, houdt het dus op.
Door de bodystress in zijn nek, ten gevolge van het geboorteproces, kreeg hij dus een soort ‘kramp’ in zijn nek, waardoor een soort kortsluiting ontstond.
Waarschijnlijk is dit ook een van de oorzaken van wiegendood.
De derde afspraak waren we dus voorbereid op veel geschreeuw van Tristan tijdens de release, maar niets minder was waar. Hij ging rustig liggen voor zijn release en gaf geen krimp. Toen ik hem omdraaide om van de voorkant zijn nekje te behandelen, keek ik hem aan. Ik vertelde hem hoe blij ik was dat hij bij mij gekomen was, waarop hij luidt begon te kraaien van plezier. Het was zo’n ontroerend moment en ik was zo dankbaar dat BSR dit kleine mannetje zijn leven had terug gegeven (en niet te vergeten, dat van zijn ouders) dat ik tranen in mijn ogen kreeg. De ouders ook, want zo blij hadden ze hem nog nooit eerder gezien.
Wat een geweldig moment.
Op deze foto zie je Tristan staand naast mij, en op de buik van de moeder ligt zijn nieuwgeboren zusje Nynke. De familie woont inmiddels in België maar de ouders wilden graag hun nieuwgeborene op bodystress laten testen.
Tristan was een van de eerste baby’tjes. Gelukkig zijn er inmiddels velen gevolgd. Ik vind het heerlijk om baby’s te releasen. Ze zijn nog helemaal hun lichaam en hebben meestal niet veel releases nodig om van een heleboel ellende af te komen. Huilen, voorkeurshouding, krom trekken van het ruggetje, zwaaiende armpjes, darmproblemen, opgeven, eczeem en allerlei allergieën zijn al aanwijzingen dat de kleinen al bodystress hebben opgelopen door de geboorte.
Niet nodig dus.