Ja, dat de uitdrukking; “geduld is een schone zaak” in deze tijd eigenlijk niet meer geld en opgaat, is wel duidelijk met al dat gestress en gejaagd in deze wereld waarin we nu leven. Maar als het om je gezondheid gaat en je laat je lichaam spreken, is het wel eens goed om een stapje terug te nemen. Of zoals we hier zeggen; “Gas terug”.
Zo liep ik dus al wel zeker 20 jaar rond, met veel rugklachten. Sterker nog; ik stond er mee op en ging er mee naar bed. Het was niet meer weg te denken en hoorde dus gewoon dagelijks bij mijn leven. Op een gegeven moment liep ik zeker 1 keer in de 3 maand naar de huisarts, om maar weer eens een verwijskaart aan te vragen, voor ongeveer 15 behandelingen rugtherapie, bij een therapeut. Daar kwam nog bij, dat ik dus ook nog 1 keer per 3 maanden bij een chiropractor liep in Velp.
Soms had ik dan ook nog de pech, als het recht zetten bij de chiropractor wel goed gelukt was, maar de ruggenwervel, diezelfde dag toch op één of andere manier weer scheef geschoten was. Dit kwam dan bijv. doordat je die dag wat lichte werkzaamheden had gedaan, na de behandeling bij de chiropractor. Dit werd je dan ook altijd afgeraden(na een behandeling was het verstandig om de rest van de dag rust te nemen, maar ja, je weet hoe dat gaat als je jong bent), want je spieren van je rug moeten zich namelijk na zo,n behandeling ook nog aanpassen.
Ja, je raad het al, dan moest je na een nieuw gemaakte afspraak nog een keer terug ook. Maar goed, had ik dat alles dan gedaan, dan had je met een beetje geluk weer een tijdje minder last. Het lag er dan ook vaak aan, wat je na die tijd ging doen, zeg maar wat voor baantje je dan weer nam.
Ik had in die tijd veel verschillende baantjes(vaak niet het lichtste werk) en meestal via een uitzendbureau, want vast werk kon je in die tijd bijna niet krijgen.
Op een gegeven moment kwam ik bij mijn oude stage adres terecht, waar ik ook al veel vakantie werk had gedaan en vaak via het uitzendbureau aan het werk was geweest. Dit was bij een boomkweker, een groothandel waar je zeg maar allemaal planten kweekt, voor bijv. hoveniers. Diezelfde hoveniers verwerken de planten dan weer in de tuinen die ze aanleggen. Het waren fijne mensen om voor te werken en zij zochten ditmaal een vaste chauffeur voor op hun eigen vrachtwagen.
Nou, je begrijpt wel; dat was dus precies wat voor mij, plus een vaste baan. In het voorjaar en het najaar was het hart werken en vele uren draaien, want dan moest als het ware al het zure geld verdient worden. Dan was het afleveren namelijk begonnen, naar verschillende hoveniers toe en andere instellingen of bedrijven, door het hele land. Het was dus vaak zware bomen in de vrachtwagen laaien en lossen, met of zonder bescherming van een kluit, bal of jutte zak om de wortels(o.a. om uitdroging te voorkomen), waardoor het geheel nog zwaarder word. En meestal op de bedrijven waar je kwam of op de nieuwe klus/karwei hadden ze geen heftruck. Daar waren de meeste bedrijven net te klein voor en was een heft hulpmiddel toch veel te duur om aan te schaffen.
Mijn rug die dus elke dag al zeurde en pijn deed, kreeg nu nog minder rust om te herstellen. Dit ging eigenlijk jaren zo door; in de drukke aflevertijd had ik dus geen tijd voor therapie en in de rustige periode ging ik dan maar weer naar de huisarts, voor inderdaad weer een verwijskaart van ongeveer 15 behandelingen naar de therapeut. Alle spieren gingen dus helemaal vast zitten en kregen geen rust. Daarnaast ging ik dus ook nog veel hagen knippen, wat ook al niet zo,n gunstige houding is. Andere spieren moesten dus alle klappen opvangen en sloegen als het ware op tilt. Zo van oh hier stop ik er mee en ga ik niet verder. Ik moest en meende natuurlijk wel verder te gaan en belaste mijn rug weer veel te veel en had dus als het ware weer een pijngrens overwonnen.
Je wist toen gewoon niet anders en ging maar gewoon door. Als het weekend dan was aangebroken en je dus weer een dag vrij had, zeg maar de zondag, dan lag je eigenlijk de hele dag voor pampus, met vele rugklachten in je nest.
Afijn, ik liep op een gegeven moment zo krom en scheef, dat het blijkbaar niet meer om aan te zien was. Je gaat er ook helemaal naar lopen, je weet wel;
als ik deze scheve houding aanneem voel ik het minste(ik denk een bekend beeld bij vele mensen met rugklachten).
Daar kwam nog bij dat ik op een gegeven moment betrokken raakte bij een klein ongeluk en mijn bovenbeen brak. Het werd er allemaal niet beter op en moest daarvoor ook weer revalideren en kreeg weer therapie. Dan kom je er ook achter hoe slecht krukken lopen is, althans dat was mijn ervaring. Je hangt als het ware, ja hoe zal ik het zeggen; in je armen en je schouders, omdat je gebroken been niet mag steunen op de grond. Kijk maar eens naar iemand die op krukken loopt en let daarbij goed op de arm, schouder en nek verhouding.
De natuurlijke houding van dit alles is zeg maar, ver te zoeken. En als je al zoveel last van je rug hebt, word het alleen maar slechter daardoor. Want de vastzittende spieren komen, doordat je even uit de running bent echt niet los(die zijn als het ware verhard en staan nog steeds op tilt). Omdat mijn herstel van bot aangroei en oefeningen aan therapie naar wens verliep, mochten de krukken al snel aan de kant(een hele opluchting). Na enige tijd hervatte ik mijn werk op therapeutische basis en na een poosje was ik weer volledig aan het werk op de boomkwekerij. Het ging niet altijd allemaal van harte, maar ik had er vrede mee en was al lang blij dat ik weer werken mocht. Dat thuis zitten had ik echt wel gezien en ik had er dus weer zin in.
Op een gegeven moment na een aantal jaren kwam er wat vrij bij de gemeente, bij ons in de buurt. Ik weet het nog heel goed, mijn vader kwam er mee aanzetten. Het was een advertentie uit ons lokale krantje en ze vroegen bij de buitendienst een 2de chauffeur voor op de vrachtwagen. Daarnaast was het wel een vereiste dat je de tuinbouwschool op groen gebied had gevolgd. Dus eigenlijk was het geknipt voor mij, want de gevraagde papieren had ik allemaal op zak. Maar ik had het ondanks mijn slechte rug wel na mijn zin op de boomkwekerij. Na lang aarzelen en inzien dat het op deze wijze eigenlijk niet langer kon, heb ik toch maar geschreven. En ja hoor, na een uitnodiging en een gesprek was ik aangenomen.
Meteen tijdens het werk daar, viel me op; zodra er wat zwaarder werk moest worden verzet en dit met de machine kon in plaats van met de hand, dit ook werd gedaan. En bij zulke instellingen kijkt en controleert de Arbo-wet veel sneller,
is mijn ervaring. Op een gegeven moment was ik manusje van alles bij de buitendienst. Ik was zeg maar; overal inzetbaar en dat beviel me uitstekend. Mijn rug zeurde nog elke dag, maar er kwam niet meer pijn bij. En zoals ik al eerder zei; je wendt eraan, je stond er mee op en ging er mee naar bed.
Op een mooie zomerdag moest ik weer eens mee met de bomenploeg, wat ik altijd zeer prettig vond. Je ging dan vaak grote volwassen bomen met een hoogwerker snoeien in het buitengebied. Ook kregen we wel eens meldingen van zieke of dooie bomen, die we dan moesten zagen. Zoals ook op die mooie zomerdag een boom met iepen ziekte. We zaagden net als anders de onderste takken er af. Wat we dus niet wisten en verwacht hadden was, dat de boom al in een verder stadium was, van zeg maar vergaan/verrot. Je kon het aan de buitenkant en aan de bast/schors van de boom niet zien. Na de onderste takken dus gezaagd te hebben en meteen door de versnipperaar(veel lawaai) te drukken, waren we bezig met afstand nemen van de boom. Waarna een andere collega de boom altijd zaagt. Dit maal viel hij dus boven verwachting, eigenlijk al meteen om, terwijl het zagen amper was begonnen. En omdat wij dus altijd netjes een veiligheidshelm en gehoor- bescherming dragen(o.a. i.v.m. veel lawaai), hoorden we niet, dat de boom al aan het vallen was. Wij waren dus nog niet op goeie afstand toen de boom al bezweek en ik hem dus zonder het te weten, half op mijn hoofd en rechte schouder opving. Daar lag ik onder de boom, met overal kneuzingen en andere opkomende pijnen, die ik bijna niet kan beschrijven. Lopen mocht ik niet, maar dat kon ik op dat moment ook niet meer en werd dus met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig na later in het ziekenhuis bleek, was er niets op de foto’s te zien van een gebroken ruggenwervel of een andere botbreuk. Maar ik kon nog steeds niet lopen, zitten of liggen van de pijn.
Nou je raad het al; weer een half jaar uit de running en langzaam revalideren en terug keren op de werkvloer. Toen ik terug kwam had ik geluk bij dat ongeluk, zal ik maar zeggen. De beheerders plek op de werf kwam vrij, omdat een collega gebruik maakte van de fut regeling. Omdat ik dus inmiddels 15 % was afgekeurd en geen zwaar lichamelijk werk mocht verrichten, ging ik op die functie solliciteren en kreeg ik de baan van beheerder. Dit hield in; de telefoon beheren, de klachten lijn verwerken, collega’s aansturen, verkeersborden uitgeven, magazijn beheren enz… Minder zwaar belastend voor de rug en daar ging het mij om.
Toen daar een tijdje overheen ging en ik inmiddels gewend was aan mijn nieuwe baan, kreeg ik, zomaar ineens last van verschillende allergieën? Er kon zeg maar geen boom in de bloei staan of ik liep bij de dokter voor medicijnen, terwijl ik jaren met en tussen de bomen had gewerkt? Of bijv. als ik mijn bed opmaakte; dan was het maar even en moest ik niezen en liep het vocht met druppels uit mijn neus? En bij al die allergieën zwollen dus mijn oogleden ook nog telkens helemaal op, zodat het zicht ook nog slechter werd. Ik kon het niet verklaren en was er vaak nog misselijk bij ook? Toen ik bij een natuurgenezer terecht kon, werd dat al snel minder en beter door natuurlijke druppels. Maar mijn pijn in de rug kon hij niet verhelpen.
Op een dag moesten we naar een feestje en een oom van mijn vriendin kwam met een nieuw adres voor mijn rugklachten aanzetten. Ik had inmiddels al van alles geprobeerd en dacht; deze kan er ook nog wel bij. Het was een praktijk in Eibergen en na wat informatie te hebben doorgelezen, o.a. over de allergische reacties, zenuw banen die in de knel zitten, slechte doorbloedingen/doorstromingen enz… enz…, en wat ze daar aan deden, klonk het goed. Het was ook nog dichter bij, dan elke keer naar de chiropractor in Velp te moeten, dus ik maakte een afspraak.
Ze noemen het; Body Stress Release(BSR) en komt uit Zuid-Afrika. Wat doen ze precies? Ja, de naam zegt het eigenlijk al; eigenlijk is het vertaald, het loslaten van de spieren, de spierspanning/stress, spanningen algemeen daarvan. Het was in ieder geval voor mij een aparte ervaring. Vooral omdat ik bij de eerste tig behandelingen nog veel meer pijn kreeg, dan dat het hielp. Maar dat was juist goed zeiden ze. Als je niets voelt heeft het namelijk geen effect! Je lichaam is bezig met loslaten van spierspanning. En dat doet pijn, omdat je het ook zo hebt opgebouwd. Ja ja dacht ik en leed nog steeds meer pijn. Je moet het eigenlijk zo zien; als je spierpijn hebt of krijgt, wil het vaak zeggen, dat je ze overbelast hebt, of net daar tegen aan. Daar is op zich niets verkeerds mee, maar geef je ze geen rust, dan kunnen ze niet herstellen en moeten andere spieren, die er eigenlijk niet voor zijn bedoelt het over nemen. Zo zit nu éénmaal de mens in elkaar en dat is maar goed ook. Maar ga je steeds maar door, nou dan begrijp je het al; alles raakt overbelast en overspannen en als het ware op tilt(laag voor laag). Na vele behandelingen van zeker een jaar, 1 maal per week, kreeg ik op een gegeven moment, ook tijden van minder last(dit is denk ik voor ieder mens verschillend). Ik denk dat zelfs zenuwen, die in de knel zaten op een gegeven moment ook los kwamen.
De pijn kwam meestal na een aantal dagen wel weer terug, maar ik voelde verschil en gaf het nog niet op. Dit brengt me overigens weer bij de zin; “Geduld is een schone zaak”. Ik had meer resultaat geboekt, als nooit te voren. en bleef toch 1 keer per week komen. Hoe meer ik tussentijds deed(bijv. meters aan coniferen hagen knippen), hoe meer pijn ik weer voelde en terug kwam. Dus zeg maar, al dat zuur verdiende geld dat ik er voor kreeg, bracht ik naar de BSR in Eibergen. Nu ben ik zo ver met mijn klachten, dat ik 1 keer in de 2 maand ga. Al is het alleen nog maar uit voorzorg en om de spieren los te houden. Pijn heb ik zo nu en dan nog steeds, maar niet meer elke dag en steeds minder vaak.
Dus denk aan je rug en je gezondheid en nog één keer aan; “GEDULD IS EEN SCHONE ZAAK, OOK IN DEZE NOGAL GESTRESTE MAATSCHAPPIJ”,
groetjes Marc.